Generał broni Władysław Barwicki (1895-1982) to wybitna postać polskiej historii wojskowej XX wieku. Urodził się 16 stycznia 1895 roku w Krośniewicach. Jego życiorys splatał się z kluczowymi momentami dla niepodległościowej walki Polski oraz historii wojskowej kraju.
Kariera wojskowa generała Barwickiego rozpoczęła się w szeregach Legionów Polskich podczas I wojny światowej. Był aktywnie zaangażowany w walki o niepodległość Polski, kontynuując służbę w Wojsku Polskim w okresie międzywojennym. Jego umiejętności dowódcze były docenione, a sam Barwicki szybko awansował, osiągając stopień generała brygady.
W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku, jako dowódca obrony Lwowa, odegrał kluczową rolę w obronie miasta przed niemieckim najeźdźcą. Po upadku Lwowa wzięty do niewoli, trafił do obozu jenieckiego, skąd zbiegł i dotarł do Francji, a później do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował działalność na rzecz Polski.
Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Londynie. Po śmierci generała Władysława Andersa w 1970 roku, Barwicki został faktycznym dowódcą II Korpusu Polskiego na Zachodzie, stając się ważną postacią dla polskiej emigracji oraz środowiska politycznego.
Władysław Barwicki zmarł 5 grudnia 1982 roku w Londynie, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo jako wybitny żołnierz, dowódca i obrońca niepodległości Polski. Jego determinacja, odwaga i oddanie dla sprawy narodowej pozostają ważnymi elementami polskiej historii wojskowej.